افزون بر وجوه عامّ اهمیت شناخت انسان، انسان‏ شناسی ـ در دیدگاه دینی ـ از اهمیت ویژه‏ای برخوردار است. شناختن آدمی و راز و رمز وجود او، دریچه‏ های نوینی از خداشناسی را فرا روی ما می‏گشاید؛ انسان یگانه مخلوقی است که می‏تواند مظهر و آینه تمام ‏نمای حق باشد و از این‏رو، درون آدمی نیز، همانند عالم برون، کانون آیات الهی است: به ‏زودی نشانه‏ های خود را در افق‏ها[ی گوناگون] و در دل‏هایشان بدیشان خواهیم نمود، تا برایشان روشن گردد که او خود حق است. (سوره فصلت، آیه ۵۳) هم‏چنین، قرآن غفلت از خویشتن خویش را ملازم با فراموش کردن خدا می‏داند: «نَسُوااللّهَ فَأَنْساهُم أَنفسَهم؛ خدا را فراموش کردند و او [نیز] آنان را دچار خودفراموشی کرد». (سوره حشر، آیه ۱۹) در روایات نیز بر این ملازمت تأکید شده است. افزون براین، انسان ‏شناسی با دیگر آموزه ‏های اعتقادی ـ نبوت و معاد ـ‏، اخلاقی و حقوقی اسلام رابطه ‏ای تنگاتنگ دارد؛ به‏ گونه‏ ای که فهم درست این تعالیم بدون شناخت انسان میسر نمی‏ گردد.